Huis bezichtigen

Trek de stoute schoenen aan

Met mijn neus tegen het raam gedrukt en met mijn handen tegen mijn slapen loer ik de woonkamer in. Ik zie een lege betonnen vloer, vaalwitte vlekken op de muur van verdwenen schilderijtjes en nét genoeg ruimte om een eet- en zithoek kwijt te kunnen. ‘Ja, dit wordt ‘m hoor!’ roep ik tegen mijn vriendin. Het is 2013 en we staan tot onze enkels in de modder van de voortuin van mijn huidige, sociale huurwoning. Na jaren van ongeduldig afwachten heb ik eindelijk voldoende punten gespaard. Nog voordat ik een stap in het huis heb gezet, zit ik aan tafel bij de woningcorporatie om de huurovereenkomst te tekenen.

Hospiteerborrels in studentenhuizen daargelaten, was dit mijn eerste en enige bezichtiging. Niet bepaald volgens het boekje. En ja, eenmaal binnen vond ik een lekkage hier en een kapotte vloerplank daar, maar met een paar telefoontjes naar de verhuurder was dat opgelost. Het voordeel van wonen in een huurhuis. Het enige, zo lijkt het nu. Want terwijl ik maandelijks 670 euro over de balk smijt, zijn mijn vrienden vermogen aan het opbouwen met de aflossing van hun hypotheek. Inmiddels ben ik een vaste baan rijker en heb ik de grote 30-mijlpaal bereikt. Ik ben toe aan mijn eerste, eigen koopwoning. En de twee-onder-een-kapper in Tynaarlo zou weleens mijn droomhuis kunnen zijn. Tijd om de stoute schoenen aan te trekken. ‘Goedemorgen,’ klinkt het aan de andere kant van de lijn. ‘Numan Hof ERA Makelaardij, met Jan Luuk Stel…’

‘Voel’ het huis

Nog diezelfde middag kan ik bij de woning terecht. Wanneer ik halverwege de oprit loop, zwaait de voordeur open. Jan Luuk stapt vriendelijk lachend en met uitgestrekte hand op me af. ‘Jolien,’ zegt hij, ‘leuk dat je er bent. Kom verder.’ Hij gaat me voor naar de woonkamer. Met zijn casual colbertje en vlotte spijkerbroek lijkt hij geenszins op de geslepen, bijdehante verkoper die ik me van tevoren had voorgesteld. In tegendeel, Jan Luuk is een heel gewone, vriendelijke man die ik best als buurman zou willen hebben.

In de woonkamer draai ik onhandig een rondje. ‘Goh,’ zegt ik glimlachend. ‘Ruimer dan verwacht. Licht ook.’ Jan Luuk, die bij de kamerdeur is blijven staan, zet een stap naar voren. Hij knikt en wijst: ‘Daar komt de zon op en draait zo voor het huis langs. Met lichtinval zit je hier dus wel goed.’ Hij tikt zachtjes met de neus van zijn schoen tegen de parketvloer. ‘De vloeren en plafonds zijn hier trouwens van beton,’ zegt hij. ‘Hm,’ antwoord ik knikkend. Ik doe mijn best om uit te stralen dat ik weet wat daar de voor- of nadelen ervan zijn, maar ik betwijfel of dat lukt. Hij lacht me toe: ‘Scheelt in onderhoud en geluiden. Kom, dan ik laat je de keuken zien.’

Jan Luuk vertelt over de inbouwapparatuur en laat me dan even snuffelen. Ik zie mezelf hier in de toekomst wel kokkerellen, maar vraag me ook af hoeveel opbergruimte er schuilgaat achter die kastdeuren. ‘Mag ik zo onbeleefd zijn?’ vraag ik terwijl ik mijn hand al uitsteek naar het deurknopje. ‘Natuurlijk,’ zegt hij. Het voelt kinderachtig spannend om in de kasten van onbekenden te neuzen. Aan de andere kant: als ik serieus overweeg om dit huis te kopen, wil ik ook weten of de keuken aan mijn nieuwe maatstaven voldoet. Ik trek deuren daarom allemaal open, kijk even in de ingebouwde vaatwasser en zet de afzuigkap aan om te controleren of die het doet.

Plussen en minnen

De openslaande deuren naar de tuin trekken mijn aandacht. De zon schijnt en ik herken het uitzicht over de landerijen van de foto’s. Dit is wat me het meest aan deze woning aantrok. ‘Zullen we daar even kijken?’ vraag ik Jan Luuk. Hij schudt zijn hoofd: ‘We bewaren het mooiste voor het laatst. Ik laat je eerst de verdieping zien.’ Onderweg naar de trap komen we langs de meterkast. ‘Kijk,’ zegt ie. ‘De watermeter, de aardlek, zes groepen. Oh, en hier zit het glasvezelkastje.’ Ik geloof dat ik wazig uit mijn ogen kijk. ‘Lekker snel internetten dus,’ zegt hij grijnzend.

Jan Luuk gaat me voor de trap op en blijft dan op de overloop staan. Alle deuren van de slaapkamers staan al open. Van dit gedeelte van het huis ben ik het minst gecharmeerd. De kamers zijn niet overdreven ruim en voelen zelf een beetje krap door de het schuine dak. De badkamer heeft geen ramen. Ik loop de ruimtes in en uit en zeg weinig. Schijnbaar weet Jan Luuk mijn gevoelens feilloos te peilen, want hij zegt: ‘Stel nou dat je hier een dakkapel maakt over de volle breedte. Daarvan worden deze kamers in een keer een stuk groter en lichter.’ Hij heeft vast gelijk, maar als ik dit huis koop blijft er niet veel over voor een verbouwing. ‘Hoeveel denk je ongeveer dat zoiets kost? vraag ik voorzichtig. ‘Och,’ zegt ‘ie, ‘Ik denk dat je met vierduizend euro een heel eind komt.’ Ik slik even. ‘Hé, mag ik die fantastische tuin nu eindelijk zien?’

De najaarszon schijnt warm op mijn gezicht, het uitzicht rijkt tot aan de horizon. Jan Luuk vertelt over het aantal zonne-uren in de tuin, over de vierkante meters en over de gewassen die de boer van hiernaast teelt. We nemen plaats op het bankje en genieten een paar minuten in stilte van de zon. ‘Ik zou hier uren kunnen vertoeven,’ zeg ik met een tevreden zucht. De makelaar kijkt op zijn horloge. ‘Nou, daar moeten we dan even een andere afspraak voor maken,’ zegt hij met een knipoog. ‘Wat vond je van het huis?’ ‘Ik geloof dat ik mezelf hier wel zie wonen,’ antwoord ik eerlijk. ‘Maar ik moet erover nadenken. Is het goed als ik binnenkort terugkom met iemand die er wat meer verstand van heeft? Iemand die het belang van een glasvezelkastje kent bijvoorbeeld?’ Jan Luuk lacht. ‘Natuurlijk. Heel veel mensen nemen bij de tweede bezichtiging een aankoopmakelaar mee. Dat is heel gewoon.’ ‘Goed, dan bel ik je volgende week’ zegt ik terwijl ik de auto instap. Jan Luuk steekt zijn hand omhoog: ‘Tot volgende week.’
In de krant lees ik regelmatig hoe oververhit de markt in de Randstad is. Gelukkig heb ik aan deze kant van het land iets meer tijd om in alle rust te beslissen.

Slimme bezichtigingstips van de ERA-makelaar

• Laat gerust even een stilte vallen. ‘Voel’ het huis.
• Laat je niet van de wijs brengen als iets je boven je pet gaat, zoals groepen in de meterkast, vraag dan gerust door.
• Onthoud dat je niet vandaag hoeft te beslissen. Een huis is geen impulsaankoop. Je kunt een tweede bezichtiging plannen als je wilt.
• Om je met het beste gevoel weg te laten vertrekken, laat een makelaar je graag het mooiste gedeelte op het laatst zien. Niks mis mee natuurlijk, maar wel goed om te weten. Probeer de plussen en minnen goed te onthouden.
• Trek gerust een keukenkastje open, maar houd in gedachten: dit is (nog) niet jouw huis. Houd het netjes. Blijf bijvoorbeeld van de nachtkastjes af.
• Neem je kinderen mee? Geen probleem, maar probeer ze een beetje in toom te houden. De eigenaar en makelaar zijn er niet erg op gesteld als ze met hun schoenen op de bank springen of door het huis racen.
• Onderzoek van tevoren wat je budget is.
• Zoek niet naar een woning waar je zo in kan, die bestaan bijna niet. Er is altijd wel iets wat je aan je eigen smaak moet aanpassen. Probeer er doorheen te kijken en in in oplossingen te denken.
• Bedenk van tevoren hoeveel geld je wilt steken in een eventuele verbouwing. Een dakkapel doet bijvoorbeeld wonderen, maar je moet het wel kunnen betalen.
• Onthoud, de makelaar wil dit huis niet koste wat het kost aan jou verkopen. Ja, hij werkt in opdracht van de verkoper, maar zoekt de beste koper. Hij wil je liever niet over een half jaar terugzien met de vraag om dit huis te verkopen.
• Bedenk: bij de eerste bezichtiging draait het om je gevoel. Bij een tweede kun je verder ingaan op de details.
• Neem bij een tweede bezichtiging een aankoopmakelaar mee.
• Zie je al snel dat huis niks voor jou is? Zeg het eerlijk. Je doet jezelf en de een makelaar er geen plezier mee om uit beleefdheid enthousiasme te tonen.